Wielki Turniej Westeros i Essos. Oberyn Martell vs Sandor Clegane.

Słońce osiągnęło już zenit, gdy Oberyn Martell przebudził się ze snu. Książę Dorne leniwie zsunął się z okrytego specjalnie dla niego jedwabiem – choć wciąż podłego – łóżka. Oberże przy Królewskim Trakcie niemal co dzień gościły rycerzy i lordów – i to prawdziwych lordów, nie trzecich synów bocznej gałęzi rodu, którego włości obejmowały dwie chałupy i twierdzę na drzewie. A jednak w żadnej z gospód Oberyn nie znalazł warunków które by nie urągały nie tylko jego godności, ale i godności jego sług. Tej nocy wszakże, zamiast rozbić się z książęcym namiotem trzysta kroków od gospody, musiał wybrać dach nad głową. Całą noc padało i dopiero teraz słońce – jakże inne tu, w Dorzeczu, niż w Dorne – zaszczyciło ich swą obecnością.

Oberyn obmył twarz w misie z masy perłowej. Ostrość zmysłów powoli wracała, lecz mięśnie wciąż jeszcze były zwiotczałe, wyczerpane tym szczególnym typem porannego zmęczenia, które dotyka ludzi czerpiących z życia pełnymi garśćmi. Ale dornijski wąż dobrze wiedział co przywróci mu siłę i sprężystość. Książę klasnął w dłonie, a do izby wpadli służący z półmiskami.

Gdzieś za drzwiami nerwowo z nogi na nogę przestępował właściciel oberży, ale Oberyn Martell nie zwracał już na niego uwagi. Oberyn Martell odzyskiwał siły.

Wpierw pomógł mu w tym skropiony sokiem z cytryny łosoś, którego podano wraz z faszerowaną serem czerwoną papryką. Potem książę sięgnął po zupę grzybową z dodatkiem czosnku, gęstą, w swej konsystencji przypominającą krem. Następny był pasztet z minoga, którego Oberyn rozsmarował na niekwaszonym chlebie i doprawił odrobiną miodu i szafranu. Popijając posiłek wodą i przegryzając malinowy biszkopcik, książę obserwował jak służba uwija się wnosząc kolejne półmiski. Do gustu przypadły Oberynowi przede wszystkim skorupki rakowe, nadziewane młodą jagnięciną i sprawiające podniebieniu miłą niespodziankę. Tego samego nie mógł powiedzieć o dziczyźnie, którą ktoś – zapewne gospodarz – w przypływie przesadnej fantazji doprawił nie tylko wiśniami, ale i dużą ilością gałki muszkatołowej. Zaspokoiwszy pierwszy głód, książę zjadł już tylko kilka jaj przepiórczych i popił wszystko pucharem wzmocnionego dornijskiego wina. Był gotów na główne danie.

– Gdzie kapłon z Reach? – spytał niecierpliwie.

Kapłony, a właściwie młode kurczaki pochodzące z Reach niezwykle bawiły Czerwoną Żmiję. Były chudsze od innych kur, a przez swoje nastroszone, mieniące się różnymi odcieniami fioletu pióra, sprawiały wrażenie przestraszonych. Zupełnie jak rycerze z Reach – pomyślał książę.

– Panie mój! – Jęknął stojący w progu właściciel oberży. – Czekał! Niech mi Ojciec będzie świadkiem. Czekał. Ale nad ranem przyszedł mężczyzna. Wziął go nikogo nie pytając. Próbowałem protestować, ale tylko zaśmiał mi się w twarz, za kark mnie chwycił i cisnął na ławę. – To mówiąc oberżysta odsłonił brudny kołnierz koszuli i zademonstrował siniec na szyi, po czym rzucił się w stronę okna. – O tam! – Krzyknął. – Tam, pod dębem siedzi ten bandyta, i jeszcze dojada kapłona Waszej Książęcej Wysokości.

Oberżysta spuscił wzrok, uparcie wpatrując się czubki butów. Oberyn czuł, jak krew znów zaczyna krążyć w jego żyłach, jak szybko bije jego serce. Książę zwinął dłonie w pięści i skinął w stronę służby. Po chwili do izby wniesiono lekki, dornijski pancerz ze słońcem Martellów na piersi i książęcą włócznię.

***

– Ukradłeś go! Upiekłeś! Zeżarłeś mojego kurczaka! – wrzeszczał Oberyn Martell.

Mężczyzna, którego połowa twarzy wyglądała gorzej niż skóra pieczonego kapłona, spoglądał na Dornijczyka obojętnie, dłubiąc w zębach kawałkiem kurzego obojczyka.

– Trzy dni na niego czekałem – Kontynuował dornijski wąż, wyciągając rękę z trzema palcami w stronę mężczyzny. – Przeproś!
– Nie wymachuj tak ręką, bo ci ją ktoś utnie. – Odparł cierpko mężczyzna. – Chcesz zginąć za kurczaka?
– Clegane… Stawaj, albo zabiję jak psa.

Widełkowaty, kurzy obojczyk którym Sandor Clegane usuwał resztki posiłku spomiędzy zębów, pękł.

***

– To ma być walka, czy pokaz komediantów? – w głosie Ogara słychać było zadyszkę.

Oberyn odskoczył i obrócił w dłoni włócznią, poprawiając swój chwyt. Sandor Clegane okazał się trudniejszym przeciwnikiem, niż można się było spodziewać. Miał na sobie przeszywaną stalowymi płytami kolczugę i – osobliwie – płytowe trzewiki, nagolennice i nakolanka, które chroniły jego kulejącą nogę. W jednej ręce dzierżył długi miecz bastardowy, w drugiej trzymał najzwyklejszą siekierę. Nie służyła mu wszakże do zadawania ciosów. Uchwycił ją w połowie trzonka i używał do zbijania pchnięć Oberyna.

Czerwona Żmija po raz kolejny zrobił wypad. Włócznia ze świstem przecięła powietrze. Już wydawało się, że jej grot zmierza w stronę głowy Ogara, już sam Ogar uczynił zasłonę, gdy nagle pchnięcie zmieniło kierunek i – z mniejszym impetem – uderzyło w kolano Sandora. Zbroja wytrzymała. Gorzej było z Cleganem. Ogar jęknął, po czym skoczył do przodu tnąc wlic. Ale krok przewagi, jaki dawała Oberynowi długa włócznia sprawił, że Sandor Clegane przeciął tylko powietrze.

Dornijski książę zmrużył oczy. Próbował się już z psem Lannisterów dobrą chwilę. Trzykrotnie trafił go w pierś, ale grot włóczni ześlizgnął się po płytach. Raz Sandor o mało nie wyrwał mu broni z ręki i tylko sprowadzenie grotu dźwignią w dół i szybki odskok uratowały Żmiję. A teraz Clegane nacierał.

Ogar zamarkował cięcie wręb, które miało sięgnąć lewego ramienia dornijskiego węża, po czym zmienił je w sztych. Oberyn usunął się z drogi i przystąpił do kontry. Tym razem pchnięcie było proste, ale rozpędzony jeszcze impetem poprzedniego sztychu Clegane zatoczył się i włócznia chybiła celu.

Oberyn chciał ją wycofać do ręki, gdy nagle zdał sobie sprawę, że Sandor Clegane schwytał grot między ostrzem a trzonkiem siekierki. Teraz mógł zabić. Pierwsze, szybkie cięcie wpierś uderzyło w lewe ramię Oberyna, przecinając skórzany pancerz i wgryzając się w ciało aż po samą kość. Drugiego jednak nie było. Martell chwycił lewą dłonią ostrze miecza Ogara. Ten pociągnął je do siebie. Miecz syknął, odcinając palce Żmii. W tym samym momencie skręcenie siekierki odłamało grot włóczni Oberyna.

Sandor Clegane uśmiechnął się tak brzydko, jak tylko potrafił. Ale był to ostatni uśmiech w jego życiu.

Włócznia, a właściwie już sam pozbawiony grotu kij, wykręcił w dłoni Oberyna młyniec i uderzył trzonkiem w nasadę nosa Ogara. Clegane zatoczył się i upadł.

Książę Dorne przyklęknął podnosząc ostrze włóczni.

– Ukradłeś go! Upiekłeś! Zeżarłeś mojego kurczaka! – krzyknął raz jeszcze.

A potem rzucił się na podnoszącego się z ziemi Sandora. Trzymany w pięści grot, z wielkim zamachem uderzył w łączenie płyt zbroi, rozpruł koszulę kolczą i zgruchotał obojczyk. Krew trysnęła wprost na twarz Czerwonej Żmii.

***

Oberyn Martell spoglądał na swoją pozbawioną trzech palców dłoń. W ręce trzymał puchar z czerwonym, wzmacnianym winem z Dorne. Ciemnym jak krew i słodkim jak zemsta.

I to by było na tyle. Mam nadzieję, że podobało się Wam to małe, nietypowe podsumowanie. Dzięki za wspólną zabawę i do usłyszenia już wkrótce!